Αναδημοσίευση, Όχι στο όνομά μας
Όχι στο Όνομά μας
“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
–Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08
“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
– Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08
Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.
Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.
Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση – καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους.
Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.
Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας.
Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.
Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.
Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του. Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες, που το υιοθέτησαν.
σύγχρονη αισθητική, ή μια αέναη ανακύκλωση ψευδοδιλλημάτων
το παρακάτω κειμενάκι γράφτηκε πριν διαβάσω κάποια πραγματάκια που με βοήθησαν να τα δω ‘ολα αυτά λίγο πιο καθαρά. Τα όσα λέγονται εδώ και τα φαιδρότατα και μισά σχόλια που ακολούθησαν ενέπνευσαν άλλα κειμενάκια, που βρίσκονται εδώ κι εδώ κι εδώ.
Επίσης το παρατεταμένο 4:33 αυτής της περιόδου δε θα μπορούσε να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα της εξευμενίσεως, γιατί τότε το σχήμα θα θύμιζε πολύ ντεμοντέ θεωρήσεις ως προς τη δραματουργία.
Outstanding Quotations:
«άσε, αυτός γράφει με νότες« : βγαλμένο από το στόμα αποτυχημένου παραλίγο-τραγουδοποιού! (ονόματα δε λέμε)…
«στην εποχή μας δε γίνεται να γράφεις αλλιώς! Αν πας να κάνεις οτιδήποτε άλλο, απλά δεν υπάρχεις!« : (οι λεγόμενοι αβανγαρδισταί, πρωτοπόροι και της ελευθερίας έκφρασης εκτός των άλλων, όπως φαίνεται…)
και το κορυφαίο:
«για την κατανόηση του βίντεο αυτού, απαιτείται από τους θεατες η σχετική ηλικιακή και αισθητική ωριμότητα» (εδώ σηκώνει πολύ σχολιασμό, παρακαλώ βλ. παρακάτω!)
Ε, ρε προβλήματα που έχει ο κόσμος…
Αιώνες σκέψης και προβληματισμού έχουν προηγηθεί της εποχής μας. «Όλα μας τά ‘παν οι σοφοί…» και θα περίμενε κανείς ότι κάποια βασικά ζητήματα της αισθητικής αλλά επίσης -και κυρίως- της εκφραστικής ελευθερίας θα είχαν βρει τη λύση τους.
Πριν ακόμη αρχίσω να γράφω, δέχομαι στυγνή επίθεση από το καταραμένο πίσω μέρος του κεφαλιού μου: «τι λες ρε μεγάλε, δηλαδή ποιο πρόβλημα της ανθρωπότητας έχει λυθεί, για να λυθούν και τα της τέχνης;»
Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω με την ενοχλητική μου συνείδηση. Ναι, είναι πολυτέλεια να μιλάμε για τέχνη όταν άνθρωποι στερούνται στοιχειώδη δικαιώματα.
Όμως, μέσα στα άλλα παράδοξα, υπάρχει και αυτό: Η δίψα για τέχνη, όπως αυτή αποτυπώνεται στα πρόσωπα σκελετωμένων μελλοθάνατων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί (βλ. π.χ. την ιστορία της δημιουργίας του «κουαρτέτου για το τέλος του κόσμου»), πλάι στην απολιθωμένη αντι-κουλτούρα χορτάτων κιτς κοινωνιών. Ας θεωρηθεί λοιπόν αυτονόητο για τους αναγνώστες ότι ο γράφων θεωρεί ότι η τέχνη απέχει πολύ από το να είναι είδος πολυτελείας, όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα υπουργεία μας. Και επιστρέφω εκεί από όπου ξεκίνησα.
Ρωτάω: Δε θά ‘πρεπε πια να λέμε με σιγουριά ότι μετά από τόσες αναλύσεις του γούστου και της λειτουργίας της φαντασίας, μετά από τόσες αισθητικές θεωρίες και καθορισμούς του τι είναι κιτς και τι όχι, μετά από τις τόσες κόντρες των φιλοσόφων αλλά κυρίως, μετά από τις τόσες αντιφάσεις τους, μετά από την κατάρρευση δηλαδή οποιασδήποτε προσπάθειας θεμελίωσης μιας κεντρικής «υψηλής» αισθητικής αρχής, δε θά ‘πρεπε, ρωτάω, πια, να λέμε ότι φτάσαμε στην πόρτα της ελευθερίας, ήτοι, γούστο μου καπέλο μου η άποψή μου για την τέχνη ή για τη ζωή, δε δίνω λογαριασμό σε κανέναν; Δε θά ‘πρεπε πια να λέμε ότι δεν υπάρχει περιορισμός στην τέχνη, αφού, όπως αρέσκονται να λένε και οι πιο φασιστοειδείς από τους αβανγαρδιστάς, «όλα επιτρέπονται;»
Κι όμως! Πόσο λίγα επιτρέπονται, αλήθεια! Και πόσο έντονη είναι η επίδραση των διαφόρων μοντέρνων ιεροεξεταστών στα κεφάλια μας! Πόσο δύσκολο είναι να απαλλαγούμε από αυτούς, όταν δε χάνουν ευκαιρία να ξεράσουν τις καυστικές τους μοντέρνες θεωρήσεις, δηλαδή τα κουτάκια που κατασκεύασαν με διπλό σκοπό: να χώσουν μέσα ότι πιο αγνό μας απομένει, κι ύστερα να μπούν κι οι ίδιοι μεσα και να κλείσουν το καπάκι.
Κάποιος θα μπορούσε τώρα να αναρωτηθεί, σε ποιανού πλανήτη την τέχνη αναφέρομαι. Κι όμως κύριοι, μιλάω για πράγματα σε όλους σας οικεία!
Πόσες φορές ακούσατε τη λέξη naive να αναφέρεται σε έργα τέχνης; Πόσες φορές την ξεστομίσατε ο ίδιος; Πόση αλήθεια μπορεί να περιέχει η κρίση ενός έργου με την πρώτη ματιά ή την πρώτη ακρόαση, ώστε να δικαιολογείται οποιοσδήποτε να αποφαίνεται ότι ένα έργο στερείται πνευματικότητας; Ελάτε τώρα, παραδεχτείτε το: πολύ συχνά έχετε πέσει στην παγίδα, όπως και όλοι μας: κάτι που δε σας φάνηκε πολύπλοκο, κάτι που δε σας «ψάρωσε», το βαφτίσατε naive και ξεμπερδέψατε μια και καλή!
Πόσες φορές ανεχτήκατε μια μέτρια συναυλία μιας μέτριας ορχήστρας που αποτελούνταν από εξαιρετικούς πλην βαριεστημένους μουσικούς, μόνο και μόνο επειδή παίζανε -μετρίως, βέβαια!- για χιλιοστή φορά την τάδε συμφωνία του Μπετόβεν; Τι σας κάνει τόση πια εντύπωση στην 9η, το naive θεματάκι του τελευταίου μέρους, η αριστουργηματική σκέψη του Ludwig ή η φήμη της; Την ακούσατε ποτέ ολόκληρη; Τα λιγότερο γνωστά κουαρτέτα του ιδίου, και ειδικά τα τελευταία, τι σας λένε; Είναι μήπως τόσο ασήμαντα, όσο είναι άσημα; Με λίγα λόγια, τα γενναία βήματα του Ludwig, που πάτησε πρώτος (ή έστω, από τους πρώτους) με θάρρος μέσα στα χωράφια της ασχήμιας για να θερίσει συμπαγή μουσικά νοήματα, δε μας δίδαξαν τίποτα;
Ένα απλό πραγματάκι θα έπρεπε να έχουμε σαν αρχή, τη μόνη αρχή που θα μπορούσε να είναι αποδεκτή από όλους και χρήσιμη σε όλους: Την ετοιμότητα ανά πάσα στιγμή να διατηρούμε την αισθητική μας αυτονομία. Τα αντανακλαστικά εκείνα που θα μας επέτρεπαν να λέμε, όχι, δε γουστάρω το Μπετόβεν, ή το Μπουλέζ, ή το ανόητο αηδιαστικό βιντεάκι του πρωτοπόρου φίλου σου, κύριε τάδε. Αντ’αυτών, βρισκόμαστε παγιδευμένοι ανάμεσα στους νοσταλγούς του παρελθόντος και στους λαμπαδάριους της αισθητικής ωριμότητας, που θα μας διδάξουν ποιο είναι το ωραίο και αν δε συμφωνούμε, θα μείνουμε για πάντα… αισθητικά ανώριμοι! Καλά που δε μας στερούν και τα πολιτικά μας δικαιώματα δηλδή, που αν μπορούσαν θα το έκαναν!
Δε λέω πως δε βλέπω τα ιδιαίτερα ψυχολογικά κίνητρα της μονομανίας τους. Δε λέω πως δε βλέπω ακόμη, τα θετικά στοιχεία της αγωνίας τους. Μα μέχρι εκεί. Θα πρέπει σε ένα πράγμα να είμαστε αδίστακτοι: στον πόλεμο ενάντια σε όλους αυτούς που προσπαθούν να χειραγωγήσουν την αισθητική μας. Είτε αυτοί προέρχονται από το στρατόπεδο των νοσταλγών, είτε από το στρατόπεδο των πρωτοπόρων. Και επίσης δε θα έβλαπτε, αν αντιμετωπίζαμε με ιδιαίτερη καχυποψία και τους δύο, όπως άλλωστε με μεγάλη καχυποψία πρέπει να αντιμετωπίζουμε οποιαδήποτε σημαία.
Θα επανέλθω, ώρα για ύπνο τώρα… Καληνύχτα.
issipap 
