οι ποιηταί της στροουνγγυλής τραπέζης…

μετά τις καταθέσεις του πρτφ εις την αγίαν τράπεζαν και τη σχετική κουβεντούλα εις τα σχόλιαν, απεφασίσαμεν να προχωρήσομεν εις την ανάρτησιν δημοσιεύσεως περί των ποιητών της στροουνγγυλής τραπέζης της εξόχου τε και περιωνύμου εις τα πέρατα του σύμπαντος κόσμου αμήν.

απαξάπαντες λοιπόν γνωρίζουσι τι εστί στροουνγγυλή τράπεζα. ημείς επιθυμούμεν μονάχα τούτον το απλούν, να εξηγήσομεν την σχέσιν της τραπέζης της στροουνγγυλής μετά των ποιητών, και δη μετά του ποιητού ουρανού και γης ορατών τε πάντων και αοράτων και γεννηθέντα ου ποιηθέντα και το λουρί της μάνας.
αμήν.

δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η διανόηση απαρτίζεται από καραφλούς, βλέπε σχόλιο πρτφ όπου δειγματίζει εξόχως με καστοριάδην και φουκών. καθόλου τυχαίον επίσης ότι ο καστοριάδης πέρα από την πολιτική φιλοσοφία ασχολήθηκε κυρίως και με την οντολογίαν, ήτοι ποιοι είμαστε και ποιος μας έφτιαξε, ή μπας και φτιαχτήκαμε μονάχοι μας ρε.

πίσω από κάθε ράσο λοιπόν κρύβεται μια ταμειακή μηχανή, εν ολίγοις, αλλά καθώς είπαμε, τούτο απαξάπαντες γνωρίζουσιν.
η προσέλευσις του χριστεπωνύμου πλήθους δε προς την ταμειακήν μηχανήν παρεμποδίζεται από την ανάγνωσιν των βεβήλων κειμένων που υπογράφουσιν οι άπιστοι διαννοούμενοι του εωσφόρου, όπερ καστοριάδης και σία και άλλοι τίνες σατανισταί κουλουπού.
δια τον λόγον ετούτον οι κατά τόπους μητροπόλεις φροντίζουσιν να δημοσιεύουσιν κατά καιρούς πυκνούς και τακτικά εκδόσεις χρηστοήθεις και διδακτικάς και ωφελίμους εις το πνεύμαν και την ψυχήν.

τα δημοσιεύματα ταύτα υπογράφονται από σοφοτάτους και υπερπολυποικίλως προικισμένους χρηστοηθεστάτους και ευσεβεστάτους χριστιανούς ποιητάς, τους κατά κόσμον ποιητάς της στροουνγγυλής τραπέζης.

οι ποιηταί ταύτοι φημίζονται δια την μελίρροιαν του λόγου των και την πλήρη σοφίας χάριν της ποιήσεώς των.

ανθολογούμεν δε μετά φιλοκαλλίας, επιλέγοντας μέσα από τον ολάνθιστον κήπον της ταπεινής αυτών δημιουργίας.

ευφραίνεσθε άπαντες.
αμήν.

διότι η τέχνη δεν έχει σύνορα και τέλος δε γνωρίζει.
άγνωσται αι βουλαί του κυρίου.

Ο Θεός σ’ αγαπά Ελλάδα

Ελλάδα του βράχου και της θάλασσας,

Ελλάδα της στάνης και της ραχούλας,

Ελλάδα του πεύκου και της μυρτιάς,

της μέντας και του βασιλικού

του αηδονιού και της φλογέρας

του ήλιου και του σύγνεφου,

Ελλάδα της ξαστεριάς,

Ελλάδα της αντάρας,

Ο ΘΕΟΣ Σ’ ΑΓΑΠΑ ΕΛΛΑΔΑ!

Ελλάδα του θανάτου και της ανάστασης

Ελλάδα της δόξας και της καταφρόνιας,

Ελλάδα του «όχι» και του «ναι»,

του «ποτέ» και του «πάντοτε»,

του «ωσαννά» και του «άρον-άρον σταύρωσον»,

Ελλάδα της αγάπης,

Ελλάδα του μίσους,

Ελλάδα του πάθους,

Ελλάδα του φιλότιμου,

Ο ΘΕΟΣ Σ’ ΑΓΑΠΑ ΕΛΛΑΔΑ!

Ελλάδα του Μεγαλέξαντρου και του Εφιάλτη,

Ελλάδα της Αγια-Σοφιάς και της Κερκόπορτας,

Ελλάδα του μαρμαρωμένου βασιλιά,

του «Λευτεριά ή Θάνατος»,

της Κόκκινης Μηλιάς,

της καμένης Σμύρνης

Ελλάδα ξεριζωμένη των χαμένων πατρίδων,

Ελλάδα του αδελφοσκοτωμού και της αδελφοθυσίας,

Ο ΘΕΟΣ Σ’ ΑΓΑΠΑ ΕΛΛΑΔΑ!

// . // . // . // . // . // . // . // . // . // . // . // . // . // . // . // . συνεχίζομεν ακάθεκτοι.

Σοφία Θεού

Θεού σοφία μελετώ

Θεού σοφός να γίνω

να σκύψω στον αιώνιο νου

στη χάρη να εμβαθύνω

και τρέχω μέσα στις γραφές

κι αγγίζω το χρυσάφι

τους θησαυρούς του ουρανού

στα ύψη και στα βάθη.

Θεού σοφία μελετώ

φως απ’ το φως Του παίρνω

μέσα στη σκοτεινιά της γης

τη δάδα Του να φέρνω

ν’ ανάβουν φλόγες στην καρδιά

να καιν’ την αμαρτία

αγκάθια και πικρόριζες

και μίση και κακία.

Θεού σοφία μελετώ

στα ίχνη του σταυρού Του

βλέπω το αίμα να κυλά

απ’ τη πλευρά του Γιου Του

μέλι, κηρήθρας σταλαγμοί

γλυκαίνουν την καρδιά μου

ευγνωμοσύνης δάκρυα

υγραίνουν τη ματιά μου.

Θεού σοφία μελετώ

κι εκστατικός θαυμάζω

την αγκαλιά την ανοιχτή

και τρέχω και κουρνιάζω

και γαληνεύει η ψυχή

στου πλάστη της τα χέρια

με τα φτερά της προσευχής

αγγίζει τα αιθέρια.

Θεού σοφία μελετώ

και είμαι σεσωσμένος

από τη μωρία των σοφών

για πάντα λυτρωμένος

κι όταν τα βέλη του ο εχθρός

με λύσσα εκτοξεύει

συντρίβονται στο λόγο του

κι ο Κύριος θριαμβεύει.

// . // . // . // . // . // . // . // . // . // . // . // . // . // .  κι ένα για το δρόμο:

Κόντρα στο ρεύμα

Οι πικροδάφνες έριξαν και τα τελευταία άνθη τους

με λίγα φύλλα στις τάφρους των σκιερών δρόμων.

Στο μέσο της ασφάλτου ιαχές.

Η πορεία έφτανε με παλμό, ρυθμικά συνθήματα

ενισχύοντας τα αιτήματα,

την αγανάκτηση,

τον παροξυσμό της κατευθυνόμενης ανάγκης και έξαρσης,

στηριγμένο στο νάρθηκα νεόπλαστων ιδεαλισμών

της πρόσκαιρης πάλης των αυτόκλητων αγωνιστών.

Ήμουν εκεί θαρραλέα στρεφόμενος

ενάντια στις μεταμοντερνισμένες υστερίες καινότυπων ρευμάτων.

Βάδισα σταθερά αντίθετα με τους παρορμητές του άλγους της ζωής.

Φράζοντας τα αφτιά μου, ενήργησα με τη δύναμη της αντίστασης

ενώ Αυτός ήταν καθοδηγητής μου, ασφάλειά μου.

Διαπέρασα τα ρομποτικά ανδρείκελά τους,

όπως η πέστροφα πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα του ποταμού,

όπως ο αμετακίνητος ογκόλιθος στην κοίτη του

χωρίς την παραμικρή υγρασία μέσα του,

ύστερα από χρόνιους τόνους νερού πάνω του.

Αντιμετώπισα κόντρα τον άνεμο, κόντρα το κύμα.

Βγήκα στο πίσω μέρος του ανθρώπινου τούνελ

κρατώντας το θέλημά Του,

κοίταξα πίσω…

Η άσφαλτος άδειασε, η πορεία διαλύθηκε…

Οι πικροδάφνες στην ακροστοιχία των δρόμων άνθιζαν πάλι.